Dom Carmen.

Carmen.

:wyrównuje oddech z uśmiechem zadowolenia na twarzy:

Santiago.

:bierze jej twarz w dłonie i całuje ją zachłannie:

Carmen.

:oddaje pocałunek z takim samym zaangażowaniem muskając jego kark palcami:

Santiago.

:mruczy cicho nie przerywając pocałunku, wręcz go pogłębiając:

Carmen.

:wplata palce jednej dłoni w jego włosy, a drugą łapie go za nadgarstek, nie przerywając pocałunku:

Santiago.

:odsuwa się od niej po chwili śmiejąc się cicho:

Carmen.

:unosi brew i przygląda mu się pytająco:

Santiago.

zastanawiałem się ... :przeciąga chwilę rozbawiony: w jakich pomieszczeniach jeszcze tego nie robiliśmy. :znów się śmieje:

Carmen.

:śmieje się: zostało nam jeszcze kilka...

Santiago.

:też się śmieje: to kiedy wpadnę następnym razem, to musimy je zaliczyć :uśmiecha się łobuzersko: zostałbym dłużej ale :wywraca oczami i pokazuje na swoje cienie pod oczami: sama rozumiesz.

Carmen.

rozumiem, rozumiem. :uśmiecha się przekrzywiając głowę:

Santiago.

:całuje ją namiętnie i podchodzi do swoich ubrań, ubiera się co chwilę na nią zerkając:

Carmen.

:nie spuszcza z niego wzroku:

Santiago.

:zapina pasek od spodni patrząc jej prosto w oczy:

Carmen.

:zeskoczyła z blatu i podeszła do niego uśmiechając się. Stanęła na palcach, obejmując go za szyję: cholera, jestem za niska :mruknęła i pocałowała go: