Dom Carmen.

Carmen.

:cofa się o kilka kroków: Za późno. :mówi cicho: Ja.. Kocham kogoś innego. :dodaje pewniejszym głosem, podnosząc wzrok, aby spojrzeć mu w oczy:

Eleazar.

:patrzy jej w oczy z bólem: kochasz kogoś innego? :znów idzie do przodu kontynuując ich 'taniec': czy do mnie już nie czujesz? po tylu latach? po tych wszystkich wyznaniach, nocach ... po tym jak przyjęłaś moje oświadczyny? ... czy to była tylko gra?

Carmen.

tylko gra ? nie sądzę ,ale... miło dziesięć lat od naszego rozstania, do cholery.

Eleazar.

dziesięć lat Cię szukałem żeby powiedzieć Ci co się wydarzyło! Kocham Cię, nie rozumiesz tego?! :zbliża się bardziej do niej:

Carmen.

i znalazłeś, ale za późno.

Eleazar.

nie może być za późno. miłość nie znika od tak, do cholery! :bierze jej twarz w dłonie patrząc jej w oczy:

Carmen.

a kto powiedział, że zniknęła 'od tak' ? To uczucie powoli się we mnie..wypaliło. Tego już nie ma. :odsuwa jego dłonie:

Eleazar.

wypaliło? :całuje ją namiętnie i po chwili się odsuwa: co poczułaś?

Carmen.

nic. :odpowiada spokojnie, odsuwając się od niego:

Eleazar.

nic? :wpuszcza głowę: dlaczego wtedy wyjechałaś?

Carmen.

bo jestem impulsywna, najpierw robię potem myślę. :ominęła go i usiadła na sofie:

Eleazar.

:siada koło niej: szukałem Cię wszędzie ... ale nie mogłem znaleźć. ukrywałaś się przede mną?

Carmen.

hmm.... nie. Po prostu bywałam wszędzie po trochu. :wzruszyła ramionami:

Eleazar.

:kładzie rękę na jej dłoni: naprawdę te wszystkie lata nic już nie znaczą?

Carmen.

oczywiście, ze znaczą. Byłam z Tobą przez prawie połowę mojego wampirzego życia. To, że... Tego już nie ma nie znaczy, że o tym wszystkim zapomnę.