Dom Sulpicji i Nicole

Demetri

:szepnął: Chyba tak będzie najlepiej...

Nicole

[Monika, pw!]

Nie, nie, nie!:nie mogła w to uwierzyć. złapała się za głowę i zaczeła się kołysać. Cierpiała. Bardzo cierpiała.:

Demetri

:sam nie wiedziałco robić. Nie ruszył się:

Nicole

Nie zostawiaj mnie. Nie musisz.
:wyszeptała:
chyba że nie chcesz ze mną być. wtedy idź! Ale to jak najszybciej. Żebym nie mogła cie dorwać i zabić.
:powiedziała cicho i skuliła się na podłocze w "facolkę". Nie wiedząc czemu zaczeła ssać kciuka. Łzy ciekły jej z oczu, przez policzki na podłoge. Cierpiąc czekała na ostateczny cios:

Demetri

Ale ja cię kocham... I...nie chcę cię zostawić, ale co mam robić?!

Nicole

Nie zostawaij mnie..i nie mów mi więcej takich zeczy!:wyszeptała z trudem:

Demetri

Ale..ja nie mogę z tobą być...:zamyka oczy.:

Nicole

Mozemy uciec...nie mogę pojąc dlaczego nie możesz ze mną byc...ja wiem że możesz....Przecież moja matka jest nikim w poruwnianu do Ojca i sa razem...:nadal mówi z trudem:

Demetri

Chodzi o to, że nie są..wiem,że znami będzie tak samo! Tk po prostu nie może być i tyle...

Nicole

Nie. Własnie mozemy być razem. Ja...ja przeciez nie jestem ich biologiczną córką i nie jestem taka jak Aro! zrozum to wreście człowieku! Mozemy być razem i bardzo tego pragnę....Dlaczego ty mnie musisz tak krzywdzić.?..:mówi szeptem:

Demetri

:podszedł do niej i przytulił ją, wyszeptał jej do ucha.: będę z tobą obiecuję...ale nie chcę byto byo małżeństwo...bądźmy razem, swobodnie, proszę..

Nicole

:była trochę zła ale..do połowy jej przeszło.:

Było tak odrazu....nie musimy się spieszyć ze ślubem..naprade....:zaczeła płakać: Demetri...kocham cię i dla ciebie zrobie wszystko...

Demetri

Też cię kocham...i przepraszam... :wtulił się w jej szyję:

Nicole

:nie chciała mówic o bolących jej sprawach:

ale obiecaj mi jedno. :popatrzyla na niego: Nigdy, przenigdy mnie nie zostawisz. I nadal będe mogła nazywać cię swoim narzeczonym.

Demetri

Dobrze. :powiedział bardzo cicho.: Ale ty obiecaj, że nigdy nie będziemy małżeństwem...