Salon

Bella.

Ejj! :odsunęła się od niego i udała obrażoną: Poczochrałeś mnie... :nagle się uśmiechnęła łobuzersko i zaczęła go łaskotać:

Jasper

Zapomniałaś, że wampiry nie mają łaskotek ? :wyszczerzył zęby w uśmiechu, siedząc bez ruchu:

Bella.

No wiesz. :naburmuszyła się: Mógłbyś chociaż udawać.! :pokazała mu język, siedząc po turecku: To jest niesprawiedliwe, noo.

Jasper

Życia zazwyczaj jest niesprawiedliwe :powiedział tonem znawcy, z trudem zachowując powagę, widząc jej naburmuszoną minę:

Bella.

Ojj tam, a ty zawsze byłeś dziwny :uśmiechnęłą się: Z resztą, każdy jest dziwny na swój własny sposób.

Jasper

:pokręcił lekko głową i zaśmiał się z jej słów: taa.. ty np. jesteś jak zwykle zabawna.

Bella.

To chyba dobrze prawda? :puściła mu oko i szturchnęła go lekko w bok:

Jasper

jasne :wyszczerzył się: ała! :udawał cięzko rannego, gdy szturchnęła go w bok: ty nieczuła kobieto...

Bella.

Ach, no hańba mi! :nie wytrzymała i parsknęła śmiechem:

Jasper

:również zaczął się głośno śmiać:

Bella.

Jasaper! :krzyknęła w śmiechu, lekko pchając jego tors. Nie oderwała jednak reki od jego klatki piersiowej, bo dostała napadu śmiechu. Z tego wszystkiego, oparła się o niego cała, nie mogąc przestać się śmiać, nie zbyt zdawała sobie sprawę, że jest strasznie blisko jego ust:

Jasper

:miał zamiar pokierować nią jakoś swoim darem, ale nie bardzo mógł się na tym skupić, bo sam dostał cholernego ataku śmiechu. Odchylił lekko głowę do tylu śmiejąc się głośno: Co ja ? :zapytał przez śmiech:

Bella.

:tak na niego napierała, że ten się położył a ona na nim, nadal się śmiejąc: Rozśmieszasz mnie!

Jasper

ja Ciebie ? Chyba odwrotnie ! :powiedział nadal się śmiejąc, jednak jego próby ogarnięcia się wychodziły mu coraz lepiej:

Bella.

:zacisnęła dłonie na jego koszulce, nadal się śmiejąc.: Wariactwo! :powiedziała w śmiechu: