Góry

Demetri

:przykucnął jak lew, który czai się na ofiarę: O nie! Nie weźnmiesz zmnie tak! Ja wiem, że ty wiesz, że przekrasz! Boisz się! :warczał: I nie będę dalej waszą laleczką! Też mam uczucia! I chcę stworzyć rodzinę, której nie będe mógł stworzyć, gdy będziecie nadal mną żądzić! To koniec. :wybił się i skoczył na Caiusa, powalając go na ziemi, tak, by trzymać nogami jego ciało, by nie mógół wstać, a rękoma przytrzymując jego głowę, którą chciał mu oderwać:

Caius

:wiedział, że zaraz zginie, po prostu to czuł. Nie miał innego wyjścia, jak ucieczka. Odepchnął go od siebie i uciekł:

Demetri

:spojrzał jak odbiega, chciał go gonić, lecz mu się po prostu nie chciało. Wkurzony, kopnąl jakiś kamień i usiadł na głazie, patrząc w niebo. Miał już dość swojego życia:

Nicole

:trochę poszarpana, gdyż spotkała po drodze jakiegoś buntownika dostała się tu, bo wyczuła że tu czai się Demetri, bardzo się o niego martwiła, zobaczyła go, ale trochę się bała.: Demetri....

Demetri

:nie spohrzał na nią. Siedział z zamkniętymi oczami: Ni... :szepnął:

Nicole

Yhym..:przytakneła i podeszła krok bliżej: Co się dzieje??

Demetri

:nie zmieniał pozycji: Prawie zabiłem Caiusa... Uciekł...

Nicole

:zamarła.: Caiusa??? Dlaczego..?:nie wiedziała o co chodzi:

[pw;P]

Demetri

Mam dość... Dość tego wszystkiego, swojego żcyia, przy którym utrzymujesz mnie ty i nasza córka... :otworzył powoli oczy, które miał już szklane i spojrzał na nią: Wiesz jak bardzo chcę być z tobą na wieki prawda? Niestety...zasady mówią, że strażnik nie może zmienić stanu cywilnego... Chcę byś została moją żoną i chcę byśmy żyli bez tego całego zamieszania z Volturii. Powiedz...czym ja sobie zasłużyłem na takie życie? :znów spojrzał w niebo, prubójąc się nie rozkleić. I tak mówił lekko podłamanym głosem:

Nicole

:usiadła obok niego i w myślach powtórzyła sobie kilka razy to co powiedział. Przytuliła go mocno, żeby go pocieszyć.:

Kochanie, nie mów tak....Musisz żyć...przynajmniej dla nas, dla mnie i dla Denitri..ona nas potrzebuje..a jeżeli ty...odjedziesz..ja..nie patrząc na nic, uczynię to samo...
A co do naszego slubu...odbędzie sie 5 marca, i nic nam nie przeszkodzi...Mam w dupię zasady mojego ojca..:troche zdenerwowała się: On może mi najwyzej naskoczyć...Demetri...spokojnie..ja mogę wszystko...wkońcu przejme władze, a potem, przejmiesz ją ty, albo nasza córka...

Demetri

:wtulił się w nią jak małe dziecko: Kocham cię. :szepnął: Ale nie wytrzymam... Nie mogę... :nie mógł nic więcej powiedzieć, wczepił się w nią, napawając się jej zapachem:

Nicole

Cii....:szepneła przytulajac go do piersi mocniej, jak matka.: Kochanie, wszystko bedzie dobrze..i nie mó tak...zostań tu ze mna...prosze....Ja...ja mogę przecież porozmawiać z ojcem....on napewno nagnie te zasady...przecież..my się kochamy..:wyszeptała i pocałowała go jak małe dziecko w czolo, nie mwoiła juz nic.:

Demetri

Pozabijałbym ich wszystkich...wszystkich...ale... nie odbiore ci rodziny, tak jak odebrano ją mi... Skarbie, :spojrzał w górę, w jej oczy: on na pewno da mi kare, za to, że zaatakowałem Caiusa...i błagam cię, nie wtrącaj się, dobrze? Obiecaj mi to, błagam... :nie chciał jej stracić. Wiedział, że lepiej będzie słuchać się Aro, niż mu się przeciwstawiać.:

Nicole

Ale ja wiem jaki jest mój ojciec! Widziałam jak postąpił z Garrettem, nie będę mogła tak stać i spokojnie patrzeć jak on cie poniża...:odwzajemniła jego spojrzenie:
I nie matrw się o Caiusa, on nic nikomu nie powie..no..chyba że Athenodorze....

Demetri

Nicole...ja już jestem przyzwyczajony, po prostu...nie chcę by to się skończyło tragicznie... Znam Aro prawie trzy milenium i... I wiem do czego zdolny jest się posunąć, więc błagam cię, nie rób niczgo lekkomyślnego. Błagam, zrób to dla mnie.