Komnata Demetriego

Demetri

:niechcący rozerwał kartkę: Chol*ra... :zaczął pisać od nowa tą samą stronę. Pisze dalej utrzymując tempo. Co chwilę zerka na nią.:

Nicole

::roześmiona bawiłą się z ptakami które przyfrówały do niej::

Demetri

:skończył wreście pisanie, wstał, włożył notatnik do szafki i podszedł do niej, gdy to zrobił wszystkie ptaki odleciały:
Upss..przepraszam.

Nicole

::zaśmiała się:: Nic się nie stało..własnie miałam je wygonić.:::popatrzyła na niego:: I jak raport?

Demetri

Aaa spisany ze szczegółami . :uśmiechnął się:

Nicole

To mówisz że nie będzie się miał czego czepnąć? ::pocałowała go krótko:: Nie zauważyłeś jakieś..hm..różnicy..oprócz mojego wyglądu?

Demetri

Oczywiście, że tak. :uśmiechnął się: Już nie czuję tak bardzo twojej krwi.

Nicole

No miałam ci to powiedzieć ale.....Zostawiłam to twojem węchowi. ::zaśmiała się i przytuliła się do niego::

Demetri

I się na nim nie zawiodłaś. :przytulił ją do siebie. Po chwili ona uniosła głowę i spojrzała mu w oczy:
Co?

Nicole

Nie, nic. ::nadal patrzyła mu w oczy:: Co gadałam w nocy?::mówia wtulona w niego::

Demetri

:uśmiecha się delikatnie:
Cytuję:
Demetri......kocham......oh Demetri.

Nicole

::spuscza głowę nie oddalając się:: Hmm..to już wiesz?::mówi cicho::

Demetri

:łapie ją pod brodę i zmusza by spojrzała mu w oczy: Czy to na pewno nie jest tylko zauroczenie?

Nicole

Napewno ::mówi patrząc mu w oczy:: Jestem tego pewna.

Demetri

:wzdycha: To wszystko stało się tak szybko...