Komnata Demetriego

Demetri

:zaczął nabierać podejżliwości co do tego co przed chwilą się jej pytał. Oddał pocałunek:

Nicole

:pophneła go tym samym lezała nad nim. całuje go teraz namietnie:

[pokaż niegrzecznego chłopcaxddd]

Demetri

[ee tam.]

:oddaje jej pocałunki, przerywa na chwilę: Napaleniec...:i znów ją pocałował.:

Nicole

::przerywa pocałunki: I kto to mowi? :pocałowała go namiętniej niż przed chwilą:

Demetri

:odciągnął ją od siebie:
Napaleniec, napaleniec, napaleniec....zbereźnik. :uśmiechnął się łobuzersko:

Nicole

Kto komu pierwszy zdjął spodnie co? ::uśmiecha się i znów zaczyna go całować tym razem wpijając się zachłannie w jego wargi::

Demetri

:znów się oderwał:
A kto mnie napastuje pocałunkami? :zasmiał się:

Nicole

Jescze raz przeriwesz a cię tymi rękami zabije.:zaśmiałą się i znów go zaczeła calować:

Demetri

:przerwał pocałunek:
Nie bij! :zakrył się rękoma z przerażeniem. Po chwili wybuch śmiechem.:

Nicole

:Popatrzyła na niego jak na dziecko neostrady. Po czym wybuchła śmiechem i położyłą się obok.: Jak nie chcesz żebym cię pocałowała to nie. ::odwróciłą się tak żeby leżeć tyłem do niego.::

Demetri

:pocałował ją w szyję i szepnął na ucho:
Oczywiście, że chcę.

Nicole

No.:uśmiechneła się zadowolona: Ale teraz twoja kolej na prowadzenie...

Demetri

:patrzy na godzinę:
Zaczekasz na mnie chwilkę? Za niedługo będę...
:uśmiechnął się, pocałował ją w policzek i wyszedł narzucając na siebie po drodzę pelerynę:

Nicole

Hm...to nie fair! Miałeś mnie pocałować!:krzyczy za nim.: Rozkąłda się wygodnie na łóżku i myśli:

Demetri

:wchodzi lekko zdenerwowany, lecz udaje, że jest szczęśliwy:
Jestem spowrotem skarbie.
:ściąga pelerynę i siada obok niej. Chce ją pocałować, lecz ona powstrzymuje go odpychając go ręką. Popatrzył na nią pytająco: