Komnata Demetriego

Nicole

Jest jeszcze oprócz tych punktów jedno wyjście. Uczieczka.Ja i ty...ale...po co uciekać....nie zrobiliśmy niczego złego...zresztą w tym nie ma nawet skrawka twojej winy....czyli...4? Chyba że masz inne pomysły.:patrzy na niego:

Demetri

Mojej winy jest tu bardzo wiele...a uciekać nie ma co, masz rację nicsię przecież takiego nie stało....Chyba najlepiej będzie mu powiedzieć, ale tylko jeśli spyta. Nie poruszajmy tego tematu to będzie dłużej spokój. :uśmiechnął się:

Nicole

Nie kłóć się ze mną. Tu nie ma za grosz twojej winy..zresztą..myslę że Aro mi ufa, skoro puścił mnie z chłopakiem, na noc..i to jeszcze daleko od domu z góry zakłądając że nie będe odwiedzać rodziny...prawda?

Demetri

No właśnie...zaufał ci, a ty jednak przespałaś się ze mną...cóż. Nim szybciej się dowie tym lepiej, czyż nie?

Nicole

Chodziło o to, ze zaufał mi i może cię nie sprawdzać. Dziękuje. Czuję się o wiele lepiej. :mówi z z sarkazmem:

Demetri

:zaśmiał się cihco:
Nie ma za co...
I tak uważam, że mnie sprawdzi. Tobie ufa, lecz mi nie.

Nicole

Bardzo śmieszne. Radze ci bardziej mnie nie zdenerwować...:kiwa palcem:

Demetri

Dobrze, dobrze. :uśmiechnął się:
Chociaż...ciebie się nie boję....gorzej z twoim ojcem.

Nicole

Uważaj bo zaraz zaczniesz. :patrzy na niego spod rzęs:

Demetri

:poważnieje:
Nie boje się ciebie.

Nicole

::Myśli:: A co mi tam.

:Podskoczyła w jedną mini sekunde i żuciła się na niego. Całowała go po prawie(i tu drogi Demetri podkreslam) prawie całym ciele, bardzo szybko i bardzo łapczywie. Przerwała:

Nadal się nie boisz? :spojżała na niego:

Demetri

:unosi brew: Oczywiście, że nie. :uśmiecha się w duszy, lecz na twarzy jest poważny:

Nicole

Dobra. Nie jestem straszna...:przyznaje się: Mogę cie o coś prosić?

Demetri

No, pewnie.

Nicole

:robi się bardzo poważna:

Zasmakuj mojej krwi.