Komnata Demetriego

Demetri

:przytaknął i zaczął ją całować:

Nicole

:pogłębiła pocałunek:

Demetri

:nadal ją całuje i powoli wyciąga ją z łazienki, gdy są już w pokoju powoli przestaje.:

Nicole

:pocałowała go raz jeszcze.: Kocham cię.

Demetri

Ja ciebie też. :uśmiechnął się delikatnie: Chyba powinnaś wracać do Denali...żeby twoi rodzice czegoś nie podejrzewali...ale przed wyjściem troszkę się popraw, bo się troszkę rozmazałaś.

Nicole

Nie, no....nie zostawisz mnie na pastwę rodziców.:mówiła poprawiając się już: Musimy im to zaraz powiedzieć....:powiedziała już nie tak spokojnie.:

Demetri

Chyba oszalałaś...jak się Aro dowie...to będzie kłopot.
:zastanowił się chwilę:
To będzie dla nich chyba zbyt duży szok...może zaczekamy z tym pare dni?

Nicole

Nie, nie oszalałam. Musimy im powiedzieć. Owszem będzie to dla nich wielki szok, ale tak i tak się dowiedza....zobacz jakie ja mam zachcianki...:mówi już poprawiona i wtulona w niego:

Demetri

Tak, ale lepiej jak by wiedzieli później...zobacz nie znamy się długo, to nie jest normalne...Powiedzmy im...hmmm...we wtorek, dobrze?

Nicole

Ale, tak i tak muszę wracać do Denali, nie chcę robić tego sama.:przytula się do niego z całej siły:

Demetri

Dobrze, pojadę z tobą. Powiem, że cię zabrałem...no to wypadało też cię odprowadzić. :uśmiechnął się:

Nicole

Dziękuje. :szepneła: To co? Biegniemy czy jedziemy?

Demetri

Hmm...tak jak zwykle. :zaśmiał się, wziął ją na barana i pobiegł z nią do Denali:

Nicole

[next w Denali]

Demetri

:wchodzi do pokoju, pisze list do znajomego, wychodzi idzie na poczte, wysyła go, wraca i siada na łóżko myśląc nad tą sytuacją z rana i nad tym co wydarzyło się w Denali: