Komnata Demetriego

Demetri

:przeniósł wzrok na Denitri: Wyjdź... :powiedział chłodno, lecz zdał sobie sprawę, że za bardzo i dodał już milej: Na chwilę.

Nicole

:patrzy na niego niepewnie.: Wyjdź Denitri..proszę...

Denitri.

:rzuciła mu lodowate spojrzenie: z chęcią. :wyszła unosząc wysoko brodę:

Demetri

:gdy wyszłą spojrzał na Ni, wstał i podszedł do okna patrząc w dal.:

Nicole

Powiesz mi wkońcu???

Demetri

:westchnął, lecz nie ruszył się z miejsca: Boje się... :wydyszał w końcu:

Nicole

Nie ma cię czego..bac..:zacheciła go:

Demetri

:odwrócił się w jej stronę, lecz popatrzył w podłogę: Jest... Nicole... Kocham cię, najbardziej na świecie...ale zrobiłem... :przełknął ślinę: coś strasznego

Nicole

:wiedziała co chce powiedzieć. Była wciekła. Zacisneła dłonie i czekała na ciąg dalszy.:

Demetri

Nie moge... :wyszeptał i wyciągnął ku niej rękę.:

Nicole

:złapała ją i przechwiciła jego mysli. wkurzyła się na maxa i ściągneła mięśnie szczeki. Wzieła rozmach i z całej siły( a jest nowonarodzona;D) dała mu w twarz.:

Demetri

:uderzenie lekko zbiło go z nóg, lecz odzyskał jakoś stabilność, lecz nie ośmielił się spojrzeć jej w twarz.: Przepraszam... :powiedział cicho, było mu strasznie głupio:

Nicole

I myślisz że przeprosiny cię wybawią! Demetri!: w oczach widac było jej ogniki złośći: Kochałam cię, a ty mnie zdradziłeś! MAło ci daje? No wiesz co? To zawsze ty mnie zbywałeś! JAk mogłeś!! Mamy dziecko! Co ona ma czego ja nie mam...piersi???

[Monia...to nie do cb.!]

Demetri

( Oki ;* Już się przyzwyczajam... Wink

)

Nie... Nie chodzi o piersi... Nie wiem co mną kierowało... Stare nawyki?
:podniósł głowę i podszedł do niej patrząc jej w oczy:
Wiem, że przeprosiny nie wystarczą... Ale błagam cię, nie odchodź...

Nicole

:patrzyła mu hardo w oczy: Nie wiem czy jestem wstanie zostać.