Komnata Santiago.

Carmen.

:unosi brew: taaak? ale chyba nie byłeś za bardzo samotny, co? :uśmiecha się złośliwie:

Santiago.

:wstaje z łóżka rozkładając ręce i podchodzi do niej wciągając ją do środka i zamykając drzwi: ale to jednak nie to samo co z Tobą ... :mruczy jej do ucha:

Carmen.

wszystkim to mówisz..? :mruczy muskając zębami płatek jego ucha:

Santiago.

a byś się zdziwiła że nie :patrzy jej w oczy z powagą. w jego widać szczerość i coś innego:

Carmen.

mm... to dobrze. :patrzy mu w oczy, spod wachlarza gęstych, czarnych rzęs:

Santiago.

:uśmiecha się i zaczyna ją całować opierając rękę o drzwi, tak że ona plecami opiera się o nie:

Carmen.

:oddaje pocałunki, obejmując go rękami za szyję:

Santiago.

:przyciska ją ciałem do ściany dalej namiętnie całując.:

Carmen.

:dalej oddaje pocałunki, wsuwa mu ręce pod koszulkę, której się po chwili pozbywa. Muska ustami jego obojczyki, szyję, potem znowu wraca o ust:

Santiago.

:sprawnie i szybko ściąga jej sukienkę, majtki i biustonosz. ciągnie ją w stronę łóżka:

Carmen.

:pozbywa się reszty jego garderoby: Now is perfect time... :wymruczała prosto w jego usta:

Santiago.

perfect like You, darling :Cenzura::

Carmen.

:cenzura:
(jezu, jakie to irytujące....)

Santiago.

(zgadzam się)
::cenzuraa:

Carmen.

(jeśli dzieci by coś przeczytały i tak nie wiedziałby o co kaman...)
::cenzura::