Komnata Santiago.

Heidi

Uznasz mnie za wariatkę:patrzy na Santiego:

Santiago.

:zakłada inną koszulę: powiesz mi w końcu, czy nie?

Heidi

Bo po naszym ostatnim pocałunku chyba coś poczułam do ciebi :uśmiechnełam się i zaraz zniknął uśmiech mi z twarzy:

Santiago.

oh noo ... not again! :potrząsa głową: wybacz :wychodzi:

Heidi

::wchodzi do jego pokoju i kładzie na łóżko liścik o zapachu malinowym.
Treść;
,,Darling! Czekam na ciebie w mojej komnacie...mam nadzieje, że masz na mnie ochotę.
Twoja, napalona Heidi,,::
::wyszła i poszła do siebie::

Santiago.

:wchodzi i rzuca potarganą pelerynę do kosza. przebiera się w czyste ciuchy i podnosi list. czyta go marszcząc lekko brwi. odkłada go na biurko i drapie się w tył głowy. Mysli chwilę jak ma postąpić. po chwili zakłąda pelerynę i wychodzi z pokoju:

Carmen.

:weszła do komnaty i rozejrzała się po pomieszczeniu. Usiadła na krześle, przy biurku, zakładając nogę na nogę, a jej wzrok padł na małą karteczkę. Wzięła liścik do ręki i skrzywiła się czytając jego treść i czując słodki zapach:

Santiago.

:wchodzi do komnaty z miną świadczącą że jest w złym humorze. Zatrzymuje wzrok na Carmen.:umm ... hey.

Carmen.

:odwraca się w jego stronę: hej. :mruknęła, marszcząc brwi:

Santiago.

co? :unosi brew:

Carmen.

zgadnij. :jej wzrok ponownie zatrzymał się na liściku:

Santiago.

:wzrusza ramionami: i co z nim? napaliła się, ale co z tego?

Carmen.

Ty mi powiedz co z tego.

Santiago.

Nie przeleciałem jej. o to Ci chodzi?

Carmen.

:przygryzła wargę i odwróciła wzrok: