Komnata Santiago.

Santiago.

a co myślałaś? :unosi brew patrząc na nią i zakładając ręce na piersi:

Carmen.

nic nie myślałam. Po prostu... mnie wkurzyła.

Santiago.

:uśmiecha się lekko. po chwili jednak marszczy brwi. znów nachodzą go te mysli co wcześniej. pochmurnieje wbijając wzrok w podłogę:

Carmen.

:podnosi wzrok i przygląda mu się: co jest ?

Santiago.

nic :odpowiada sucho:

Carmen.

:wywraca oczami: oczywiście. Ślepa nie jestem, wiesz ?

Santiago.

:krzywi się: to może zauważyłaś też te stado wampirów i nowonarodzonych koczujących w Denali, co?

Carmen.

:zmarszczyła brwi: to akurat przeoczyłam.

Santiago.

widocznie. inaczej byś tu nie przyszła. :spuszcza głowę:

Carmen.

:podchodzi do niego: słucham ? :pyta, nie rozumiejąc o co mu chodzi:

Santiago.

:patrzy jej w oczy ze smutkiem i bólem: bo jeśli wyczują że masz coś z nami wspólnego, mogą chcieć Cię zabić ... lub coś gorszego.

Carmen.

:otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, jednak zrezygnowała z tego zamiaru. Złapała jego dłoń i ścisnęła ją delikatnie, zastanawiając się nad sytuacją:

Santiago.

:bierze głęboki wdech i nie patrząc jej w oczy mówi irytująco spokojnym głosem: powinniśmy ... musimy się rozstać.

Carmen.

:krzywi się: gówno prawda. nic nie musimy.

Santiago.

dla Twojego dobra. powinien już wcześniej przewidzieć że coś takiego się może zdarzyć. My mamy wielu wrogów. dla Twojego dobra ... powinnaś o mnie zapomnieć, wymazać z pamięci. :dalej nie patrzy jej w oczy. głos ma cały czas irytująco spokojny: