Komnata Santiago.

Carmen.

po pierwsze: nic się nie stanie. po drugie: jeśli już to nie z Twojej winy. i po trzecie nic się do cholery nie stanie.

Santiago.

może się stać. i nie dopuszczę do tego by się stało. :patrzy jej w oczy. przy tym dystansie łatwiej panuje nad emocjami:

Carmen.

:siada na łóżku: zawsze może się coś stać. i Ty nie masz na to wpływu.

Santiago.

:mówi przez zęby: ale mogę próbować zapobiec. :stara się mówić głosem wypranym z emocji: czemu po protu nie odejdziesz? czemu nie zostawisz mnie?

Carmen.

zgadnij.

Santiago.

a nie możesz - z tego samego powodu ... zostawić mnie w spokoju? :mówi przez zęby:

Carmen.

hmm.... raczej nie. Chyba, że podasz mi chociaż jeden sensowny powód.

Santiago.

chol.era, czy Twoje życie nie jest wystarczającym powodem?

Carmen.

zważywszy na fakt, że jestem martwa już od jakiś trzystu lat.... to moje życie jest gówno warte.

Santiago.

:unosi brew patrząc na nią i lekko marszcząc brwi: nawet jeśli warte jest tak mało ... to czy warto je tracić?

Carmen.

a po jaką cholerę mi spokoje życie, skoro nie będę szczęśliwa ?

Santiago.

a skąd wiesz że nie będziesz? zanim mnie poznałaś jakoś byłaś szczęśliwa. z Eleazarem i później, więc beze mnie poradzisz sobie podobnie. jestem tylko wampirem, na dodatek nie zbyt świętym. :rzuca lekko poirytowany:

Carmen.

oczywiście. wszystko wiesz najlepiej. :warknęła:

Santiago.

Ty też to wiesz.

Carmen.

nie, nie wiem. Bo wcale tak nie jest.