Komnata Santiago.

Santiago.

:wchodzi i ściąga pelerynę, koszulę buty i skarpetki. staje w jeansach i na boso. uśmiecha się pod nosem i podchodzi do biurka. siada na krześle i przymyka oczy:

Sulpicia

:dochodzi do pokoju, stoi przed drzwiami i puka, czekając na odpowiedź:

Santiago.

proszę :dalej nie otwiera oczu. siedzi w rozkroku na krześle:

Sulpicia

:wchodzi: witaj Santiago :uśmiecha się:

Santiago.

:otwiera oczy i przesuwa po niej spojrzeniem od stóp do głowy i mruczy cicho: witaj Pani.

Sulpicia

Jestem Sulpicia a nie pani. Strasznie długo cię nie było. :siada na łóżku i patrzy na niego:

Santiago.

Musiałem załatwić to i owo ... parę misji do spełnienia :uśmiecha się lekko: sprowadza Cię do mnie coś konkretnego? czy tylko ... mała pogawędka?

Sulpicia

Właściwie to szukałam Felixa ale jego nigdzie nie ma. Wyczułam Twój zapach więc przyszłam. Jeśli Ci przeszkadzam to powiedz. :patrzy na niego:

Santiago.

ależ nie ... możesz zostać ... jeśli chcesz. :ręką na swoim udzie wybija delikatny rytm:

Sulpicia

W takim razie zostanę. W domu siedzieć sama nie mam zamiaru. Dobrze, że już wróciłeś. Tak pusto było w zamku. :uśmiecha się:

Santiago.

:wstaje i patrząc na nią zagadkowym wzrokiem podchodzi do drzwi: zakładam że wiesz co teraz robi Aro. pytanie tylko ... czy, skoro tu przyszłaś, na pewno chcesz? :uśmiecha się tajemniczo:

Sulpicia

Wiem tylko tyle, że Aro był z jakąś wampirzycą w sali obrad. Skąd wiesz czego chcę? :patrzy na niego uśmiechając się delikatnie:

Santiago.

:zamyka drzwi na klucz:
widzę czego chcesz :odpina guzik swoich spodni: ale czy się odważysz? :uśmiecha się zawiadacko i rozbiera ją wzrokiem:

Sulpicia

Raczej czy ty się odważysz :wstaje, podchodzi do niego i całuje go namiętnie:

Santiago.

:odwzajemnia pewnie pocałunki pogłębiając je. językiem wyprawia cuda a ręce zsuwa go zapięcia jej sukienki. sprawnie się z nim chwilę bawi i zsuwa z niej sukienkę. rękami błądzi po jej ciele nie zaprzestając pocałunków: