Pokój obrad Volturri.

Nicole

A przypadkiem nie obiecałeś mi czegoś?/!! I to dosyć niedawno! Nie rozumiem jak mogłeś!..Nie mogę tego pojąć! Dobrze wiesz..jaka jestem napalona, ale jednak się hamuje...a ty?? :jest wciekła.:

Demetri

Nicole, błagam zrozum mnie. :mówił zrospaczony: Nigdy nie byłem w związku NIGDY i nigdy nie musiałem się powstrzymywać... Chyba...nie wiedziałem co robię... I głupio mi z tego powodu, ale TYLKO CIEBIE Pragne... :podszedł bliżej niej.:

Nicole

A twoje małżeństwo??? To było kłamstwo???

Demetri

Nooo... Nie licząc jego... Od którego minęło dużo czasu.

Nicole

:porusza szczęką zastanawiając się i patrząc mu w oczy.:

Byłes jedyną osoba, której tak ufałam.

:nadal się zastanawiała:

Tato mnie przed tobą ostrzegał.

Demetri

Wiem... Ja też nie chciałem się w to ładować...ale jednak nie umiałem bez ciebie żyć. :stoi już przy niej, nadal patrząc jej w oczy: Zaufaj mi ostatni raz... Błagam cię Ni... :klęknął przed nią pokornie: błagammm... :szepnął:

Nicole

:pokiwała głową.:

Nieiwem czy jescze kiedyś ci tak zaufam....

Demetri

To...To mnie będziesz sprawdzać... Ale wróć do mnie...i wyjdź za mnie.

Nicole

Co???
:niewiezyła własnym uszom, przed chwilą mu wybaczyła.:

Demetri

:popatrzył jej prosto w oczy, nadal klęcząc.:
Chcę byś za mnie wyszła... Wale reguły...Chcesz być moją żoną?

Nicole

:łzy napłyneły jej do oczu.:
Tak.
:wyszeptała, najciszej jak potrafiła.:

Demetri

:ucieszył się. Trochę wątpił, że powie tak, dlatego go to zaskoczyło. Z przypływu emocji, szybko wstał, uniósł ją do góry i zaczął kręcić się z nią wokoło ucieszony: Tak bardzooo cię kooochaaam!

Nicole

Puść mnie wariacie! To że sie zgodziłam nie znaczy ze nie jestem na ciebie zła!:krzyczy, prawie się uśmeichając.:

Demetri

:postawił ją, z ogromnym uśmiechem: Przepraszam...coś we mnie wstąpiło... :zrobił krok do tyłu, mierzwiąc sobie włosy:

Nicole

:żuciła mu sie na szyję i wyszeptała mu na ucho.:
Postaram się udawać, że nic się nie stało.