Pokój obrad Volturri.

Demetri

Mrau. :odpowiedział, zanim wpiła się w niego.:

Nicole

:rękami bładziła po jego ciele, omijając okolice rozporka. 'Kara musi być'xd:

Demetri

n zaś ręce trzymał jej na biodrach, unosząc ją do góry, tak by się na nim zawisiła, nie przerywał pocałunku:

Nicole

:uśmeichneła się pod naciskiej jego warg i zawisła na nim. Pogłebiała pocałunek.:

Demetri

:podtrzymywał ją za pośladki, namiętnie całując. Czując, że się uśmiecha, poczuł ciepło, które docierało do jego niebijącego serca:

Nicole

:pragneła go coraz bardziej. Kochała go najbardziej na świecie, ręce żażuciła na jego szyje.:

Demetri

:trzymał ją teraz tylko jedną ręką, bo drugą delikatnie suwał, po jej ciele, nie przerywając jej całować:

Nicole

:wpiłam się w niego jeszcze bardziej. Zadrżałam od jego bliskości, od jego dotyku...:

Demetri

:nie chciał tego przerywać, ale też...no nie mogli się całować całą wieczność, prawda? Odsunął się więc powoli od nie, lecz jej nie puścił. Spojrzał jej głęboko w oczy:

Nicole

:odwzajemniła jego spojrzenie, uśmiechneła się słabo.:

Demetri

Dlaczego mi wybaczyłaś? :spytał nieśmiało, jedną ręką przejeżdząjąc po jej policzku:

Nicole

To się nazywa...miłość?:spuściła wzrok: ALe pamiętaj..to ostani raz..nigdy więcej ci nie wybacze....

Demetri

Wiem. : powiedział przyglądając się jej uważnie: Ale nigdy więcej się to nie zdarzy, przysięgam Ci. Chcę sobie to cholerne życie ułożyć wreszcie. I to z osobą którą kocham najbardziej w wszechświecie.... Dlatego chcę byśmy byli małżeństwem. Po raz pierwszy w życiu wale zasady...

Nicole

:uśmiechneła się szeroko: Trzymam cię za słowo..i..i...dziękuje...

Demetri

:odwzajemnił uśmiech: Ty mi dziękujesz? A to za co? To chyba ja ci powinienem podziękować, że nie kazałaś ojcu zemścić się na mnie... wiesz co on by mi zrobił?