Sala balowa

Demetri

:wstał i spojrzał na samochód:
No, no...:zagwizdał i zaśmiał się:
Wiesz co mnie najbardziej dziwi? Jak go tu wepchnęłaś...? :zaśmiał się, podszedł do niej i pocałował ją: Dzękuję...chyba teraz to ja będę musiał się odwdzięczyć...:znów się zaśmiał:

Nicole

Pf.: udała królewne i zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała go:
Przecierz wiesz...ze dla mnie nie ma żeczy niemożliwych?

Demetri

No tak...też prawda. :zaśmiał się:

Nicole

No ba..:staneła na palcach by znów go pocałować:

Demetri

:oddał pocałunek rękoma ujmując jej twarz.:

Nicole

:zadowolona przysuneła się do niego mocniej, ale tak jakby bokiem żeby Denitri miała przestrzeń i pogłebiła pocałunek:

Demetri

:całuje ją jeszcze chwilę, lecz przestaje:
Nikki...:nagle spoważniał: Chyba powinnaś coś wiedzieć...

Nicole

Tak?:przeklina cicho w duchu ale poważnieje widząc jego poważność:

Demetri

Obiło mi się coś o uszy...oczywiście nie jestem pewien, czy to prawda, ale jeśli tak to powinnaś wiedzieć...w końcu chodzi o twoich rodzicó.
Nie wiem, dlaczego, ale między twoimi rodzicami nie układa się już tak dobrze jak kiedyś...podobno Sulpicia chce wystąpić o rozwód.
Uznałem, że chyba powinnaś wiedzieć...

Nicole

:robi się smutna:

Wiem to odkąd tylko zauważyłam że mam dar. :puszcza go i idzie w strone stołu:
Widziałam w jej myślach wszystkich jej kochanków..i jej myśli..zerwania z tatą..:siada na krześle: Już 2 razy uratowałam to małżeństwo...:wspiera głowę na dłoniach:

Demetri

:patrzy na nią i robi mu się przykro. Podchodzi do niej i siada obok nie patrząc jej w oczy:
Ty nie powinnaś się tym zadręczać. W końcu to ich prawa, prawda?
:westchnął: Przyglądałem się temu małżeństwu prawie 3000 lat...i powiem ci, że wyglądali na najszczęśliwszych na ziemi. A teraz jakby coś się zmieniło...nie obraź się, ale to trochę wina Sulpici. Ona zaczęła stroić fochy, gdy Aro stawał się dla niej coraz leprzy. Zrezygnował dla niej z tylu rzeczy, a tej nagle zachciało się mścić. Co jest nie tak...może pokochała innego, bardziej niż Aro?

Nicole

Skarbie..:popatrzyła mu w oczy: Nie obraże się, mów mi to co myślisz. Ja przecież wiem że to wina Matki...:przeczesała mu palcami włosy:

Demetri

Wiesz...nadal uważam Aro za kogoś więcej niż tylko...znajomego.
Chcoiaż czasami mnie denerwował...ale musiałem uszanować jego decyzję.
Dlatego...chyba będzie dla niego najlepiej jak mu o tym powiem...i powiem mu co myślę.
Nigdy nie chciałem mówić tak okropnych rzeczy jakie powiem teraz,ale...ale on zasługuje na kobietę, która pogodzi się z faktem, że ma sporo roboty na głowie i go będzie doceniać...

Nicole

Wiem, wiem skarbie...sama już nie mogę patrzec jak on cierpi..a jeszcze zmarwienia ze mną..i z..tymi sukinsynami..którzy przeszkadzają nam....I wiesz co? Aro jest...teraz twoją..rodziną...wiem wiem, musisz się go słuchać, ale teraz..on nie pozwoli ci na wiele żeczy..ze względu na mnie..rozumiesz? I też uważam że musisz mu o ty powiedzieć..no wiesz..mi nie wypada...:nadal przeczesuje mu włosy:

Demetri

Wiem...zdaje sobie sprawę...i tak powiem mu, bo to jest dla mnie trochę chore.
Zastanawiam się, czy ona wogóle jest z nim tylko dlatego, że boi się mu powiedzieć, że go nie kocha?
Wiesz...pewni myśli, że Aro ją zabije.
W końcu nie zdziwiła by mnie jego reakcja...gdyby to by było jakieś pięćset lat temu. Teraz to byjej nie ruszył...prędzej by zabił siebie. No...albo kogoś w pobliżu.